Twee zomers geleden ben ik, door een gelukkige samenloop van omstandigheden, met Andreas op reis geweest. We kenden elkaar niet op voorhand, maar hadden twee gemeenschappelijke vriendinnen, en alle vier de wil om er eventjes tussenuit te gaan. Natuurlijk zou Andreas Andreas niet zijn als hij niet één of ander zot verhaal te vertellen had. Dat was dan dus mijn eerste echte Andreasverhaal.
Hij vertelde me dat hij een tijdje voor de reis over het straat aan het wandelen was in het stad, toen hij plots een kistje opmerkte op het voetpad. Hij raapte het op, opende het, en zag dat er juwelen in zaten. Omdat het overduidelijk om een verloren of vergeten kistje ging, besloot hij het mee te nemen. Kort daarna stapte hij ermee een juwelierszaak binnen om de inhoud te laten schatten. De man achter de toog bekeek alles rustig gedurende twee minuutjes, ging naar achter in de winkel, en kwam terug met een flap van 500 euro. Andreas was dolgelukkig en aanvaarde het geld in ruil voor zijn vondst. In tegenstelling tot wat de meeste van ons zouden doen (een feest geven of verre reis maken) schonk Andreas de 500 euro integraal naar Oxfam kort daarna.
Op diezelfde reis hebben we nog veel gepraat over dat verhaal. Als burgerlijk ingenieur in de materiaalkunde had hij wel achtergrondkennis van edele metalen, en wist dat veel alledaagse electronica zoals GSMs en laptops ook goud bevatten, De gebeurtenis had hem precies wakker geschud en de waarde doen beseffen ervan. Het zijn eigenlijk allemaal kleine juweeldoosjes. De grootste vraag dat hij zich stelde was dan ook waarom slechts vijf procent van de GSMs in België gerecycleerd worden. Want dat kan toch niet duurzaam zijn? Na een zoektocht van twee jaar is er, door Andreas de Ruijter, vandaag een inzamelnetwerk voor kapotte gsm’s aan de Universiteit van Gent. Dit geeft hopelijk een voorbeeld aan de overheid om dat ook op grotere schaal te beginnen doen.
Wat mij nu eigenlijk zo geïnspireerd heeft in dit verhaal, is hoe Andreas de meest banale en alledaagse dingen in vraag stelde. We hebben vele malen, nadat hij op iets nieuws was gebotst, samen de denkoefening gemaakt. Vandaag hebben we hier één van de containers voor het inzamelen van oude gsms. Ik ga hier dit briefje insteken waarop staat dat ik mij vanaf nu zal engageren om zoveel mogelijk die denkoefeningen opnieuw te doen, en, althans voor mezelf, een duurzamere vorm of manier van doen voor zelfs de meest kleine dingen ga zoeken. De ton zal straks aan de uitgang van de kerk staan, met briefjes en een pen naast. Iedereen is meer dan welkom om uit hun eigen band met Andreas een engagement te posten, Hij zal er u aan houden. En ook al zijn het kleine engagementen; Even the largest avalanche is triggered by small things.
– Marijn
andreasderuijter 