“Tsjolen”

Voor mijn bijdrage koos ik niet één specifiek moment, maar zal ik een beschrijving geven van een van mijn favoriete tijdverdrijven die ik vaak met Andreas deelde. Dat was het “tsjolen”. Vanuit ons standpunt valt het te beschrijven als het schijnbaar doelloos rondwandelen tegelijkertijd genietend van de omgeving, de mensen die we ontmoetten op ons pad en enigszins een zoektocht naar avontuur.
De grootste drijfkracht vonden we vooral in de gesprekken die we aangingen onderweg. Zo was er onder andere de kwieke oma op weg naar de rommelmarkt met haar kleindochter, de vrouw die vanuit haar raam de bloemetjes bewatert of de saxofonist die soleert in de winkelstraat.
Het leuke was dat dankzij onze liefde voor de straat we zelfs niet op voorhand hoefden af te spreken. Het gebeurde dat ik met Marijn onderweg was door de wirwar van straatjes tot we plots Andreas tegenkomen terwijl die op het voetpad in het zonnetje de krant zit te lezen. Waarna hij ons vervoegde en we met z’n drieën de tocht verderzetten.
Hoewel we steeds door diezelfde straten moesten wandelen bracht elke tocht nieuwe inzichten en avonturen. De coupure bijvoorbeeld kon de ene dag het terrein zijn voor een zoektocht naar een ontsnapte hagedis, terwijl we er de andere dag gewoon op een bankje onder de platanen konden zitten als 2 ouwe ventjes in het Zuiden van Frankrijk, de mensen groetend en keurend die aan onze neus passeerden.
Het was vooral die liefde voor de kleine en authentieke dingen die ons aantrok en de vreugde die we kregen en hopelijk ook deelden door gesprekken aan te gaan met bekenden en minder bekenden. Andreas had ook nog eens de kracht om mensen samen te brengen. Op een doordeweekse woensdagmiddag, die we omdoopten tot “woensdag tsjooldag”, begonnen we zo ook weer aan onze wandeling met twee en bleken we enkele uren later met een achttal op café te zitten waar we onze beste West-Vlaamse en Antwerpse moppen bovenhaalden.
Andreas heeft zo zeker een verandering teweeggebracht bij mij. Naast het feit dat de inhoud van mijn winkelkar er nooit meer hetzelfde zal uitzien, hoop ik ook die unieke manier van omgaan met mensen die Andreas had, zo zonder enige vooroordelen, te kunnen verderzetten. Maar zeker ook hoop ik zijn lach verder te zetten die hij op eenieders gezicht bracht en zoals je die steevast ook op het zijne kon terugvinden.

– Matti