In april van dit jaar zijn we met een aantal vrienden, waaronder Andreas, op weekend geweest naar de Ardennen. Op de laatste dag, de zondagnamiddag, hebben we een lange wandeling gemaakt. Op die wandeling kwamen we op een bepaald moment aan een heuveltje. Via een stukje onverharde weg kwamen we uit aan een kiosk. Van daaruit hadden we een prachtig uitzicht over La Roche en de omgeving.
In het doorgaan had Andreas al duidelijk opgemerkt dat er een enorme hoeveelheid zwerfvuil lag langs het pad en op de heuvel. Ongeveer een uurtje later gingen we terug naar beneden en Andreas spoorde onmiddellijk iedereen aan om de heuvel op te ruimen. Door zijn enthousiasme werd iedereen enthousiast en we maakten er zelfs een wedstrijd van. Om het meeste afval verzamelen en het origineelste stuk afval te pakken zien te krijgen. Sommigen gingen enkele meters van het pad in de struiken gaan zoeken om misschien toch nog een blikje ofzo te vinden.
Als we terug beneden waren hadden we een immense hoeveelheid afval in ons handen en dat staken we allemaal in een vuilnisbak langs de weg. Op dat moment konden we zien hoe blij Andreas was. Het kleine heuveltje, een klein stukje van de wereld, was toch voor eventjes weer terug proper. En daarbij was hij trots op zijn vrienden omdat ze hem hadden geholpen om de heuvel op te ruimen.
Mijn engagement is dat als ik op een plaats kom in de stad of in de natuur, waar ook ter wereld, die er zeer vuil bij ligt, ik die volledig zal opruimen. Op die manier worden door Andreas vele kleine stukjes van de wereld telkens voor eventjes terug proper.
Ik ga je missen André! Het ga je goed!
– Flobbes
andreasderuijter 
Aansluitend bij deze anekdote een mooie herinnering die me nog steeds doet glimlachen als ik eraan terug denk:
Het moet zo’n 20 jaar geleden zijn dat ik Andreas eens meenam op archeologische prospectie. Moedig met zijn kleine beentjes liep hij naast me in een juist omgeploegd veld op zoek naar mogelijke sporen uit het verleden. Ik had hem verteld dat hij alles wat hij zag en mooi vond mocht oprapen en in het emmertje smijten. Hoe kon ik aan zo’n klein baasje gaan uitleggen wat het verschil was tussen een steen en een potscherf ?
Hij vond het alleszins fantastisch en telkens hij iets opraapte moest ik het uitvoerig bekijken. Thuisgekomen hebben we dan samen alles gewassen met een tandenborstel.
Een 2-tal weken later kwam hij weer op bezoek en kreeg ik een geschenkje van hem.
Een confituurpot vol steentjes, stukjes plastic, stukken van fietsreflectoren en autolichten, kroonkurkjes….Ik vroeg aan zijn mama wat het te betekenen had.
Elke ochtend, te voet opweg naar school, hield hij zijn blik naar de grond en raapte hij die kleine stukjes op. ‚Voor Tante Anne’ zei hij.
Het waren dan wel geen stukjes uit het verleden, wel stukjes uit het heden waar hij me gelukkig mee wou maken en die misschien toen al voor hem van de straat moesten verwijderd worden 😉